چکیده
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر خودکارآمدی و خوش‌بینی بر عملکرد شغلی با نقش میانجی تعلق خاطر کاری صورت گرفته است.
طراحی/ روش‌شناسی/ رویکرد: این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه گردآوری داده‌ها پیمایشی از گروه پژوهش‌های توصیفی است. جامعه آماری کلیه کارشناسان شاغل در معاونت توسعه مدیریت و منابع وزارت امور اقتصادی و دارایی به تعداد 200 نفر است که روش نمونه‌گیری تصادفی ساده می‌باشد و تعداد نمونه آماری بدست آمده 80 نفر می‌باشند. ابزار جمع آوری داده‌ها پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران (1982)، پرسشنامه خوش‌بینی کارور و همکاران (2010)، پرسشنامه تعلق خاطر کاری ریچ و همکاران (2010) و پرسشنامه عملکرد شغلی پاترسون (1990) است. تحلیل داده‌ها با رویکرد مدلسازی معادلات ساختاری با روش حداقل مربعات جزئی از طریق نرم‌افزار Smart-PLS 3 انجام شده است.
یافته‌های پژوهش: یافته‌ها نشان داد که مدل پیشنهادی پژوهش، مورد تایید قرار گرفته و خودکارآمدی و خوش‌بینی به تعلق خاطر کاری منجر شده و این امر بر عملکرد شغلی تاثیر دارد و متغیر تعلق خاطر کاری در رابطه بین خودکارآمدی و خوش‌بینی و عملکرد شغلی نقش میانجی ایفا می‌کند.
محدودیت‌ها و پیامدها: محدودیت این پژوهش انجام آن در یک سازمان خاص می‌باشد که قابلیت تعمیم آن را به سایر سازمان‌ها دشوار می‌سازد.
پیامدهای عملی: خروجی این پژوهش که برای اولین بار انجام شده است می‌تواند در پیش‌بینی اقدامات مدیران نسبت به کارکنان موثر باشد.
ابتکار یا ارزش مقاله: برخلاف پژوهش‌های قبلی که به بررسی دو یا سه متغیر از مجموع متغیرهای پژوهش حاضر پرداخته‌اند این پژوهش به طور همزمان چهار متغیر را مورد بررسی قرار داده است.
کلیدواژه‌ها
)